Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego i zawiera powszechnie obowiązujące ustalenia sposobu zagospodarowania nieruchomości, w tym sposób jej gospodarczego wykorzystania, tzn. określa, które tereny na obszarze gminy przeznaczone będą pod działalność przemysłową, usługową, handlową, a które na przykład pod zabudowę mieszkaniową.

Alternatywą prawną MPZP jest studium uwarunkowań i kierunków zabudowy, które stanowi wstęp do utworzenia miejscowego planu oraz pozwala poznać wizję i plany polityki przestrzennej danej gminy. Na podstawie studium nie mogą być wydawane decyzje administracyjne.

Sposób zagospodarowania terenu inwestycyjnego musi być zgodny z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Jeśli wybrany teren nie jest objęty planem, inwestor powinien złożyć wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W dokumencie tym określone zostaną parametry budynku, który może zostać wybudowany na danej działce. O warunki zabudowy można wnioskować już na etapie zainteresowania działką inwestycyjną. Decyzja ta jest rodzajem promesy, dzięki której inwestor otrzymuje wiążące informacje, jakiego rodzaju inwestycję będzie mógł zrealizować na wybranym terenie oraz jakie będą jej parametry urbanistyczne i architektoniczne.

Decyzję o warunkach zabudowy wydaje wójt, burmistrz lub prezydent miasta. W tym celu należy zwrócić się do odpowiedniej komórki w urzędzie miasta/gminy. Najczęściej, w zależności od organizacji urzędu, jest to wydział urbanistyki, geodezji albo planowania przestrzennego. Jeśli wybrany przez inwestora teren inwestycyjny przeznaczony jest w MPZP na inne cele niż planowana przez niego działalność, wówczas istnieje możliwość złożenia wniosku o zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Decyzję taką podejmuje rana miasta lub gminy, zwykle jednak jest to bardzo długotrwały i skomplikowany proces.